O pewnym nałogu słów kilka

Chcecie wiedzieć, jak wygląda mój wieczór po popołudniowej zmianie w pracy?

Codziennie tak samo, jeśli na drugi dzień mam na rano.

Po godzinie 22. 
Wjeżdżam na podwórko, zostawiam otwarte na oścież drzwi samochodu i pędzę do domu po psa.

Kudłacz, choć nie może się nacieszyć moją obecnością, leci obwąchać auto. Wtyka nos tu i tam i biegnie do swoich spraw. To naprawdę bardzo duży sukces. Po tych trzech latach mieszkania u nas przywykł, że pojazd nie stanowi dla niego potwora, który zrobi mu krzywdę.

Pamiętam jeszcze pierwsze dni dawnego Pędzla w naszym domu (tak kiedyś nazwano go w schronisku) – nie można było przejść z psem w pobliżu naszych samochodów – pies przylegał brzuchem do ziemi i trzeba było z nim po dobroci. Żadna siła nie mogła go skłonić, żeby dalej się ruszył. Skąd taka fobia na samochody? W każdym razie do dziś boi się wszelakich przedmiotów przypominających drąg – parasolki, szczotki do ściągania pajęczyn, do miotły już przywykł.

I ludzi wciąż się boi, więc woli ich atakować lub obszczekiwać.

Powracając do tematu, bo przecież z pracy wróciłam i o tym chciałam.

Pies pognał w ciemność podwórka, a ja profilaktycznie zasłaniam szyby aluminiową folią, bo rano może być mróz. Po co rano mam tracić czas na skrobanie…

Idziemy do domu. Wchodzę do pokoju, gdzie „mieszka” papużka. Siedzi w klatce. Super! Nie będę musiała jej namawiać, żeby weszła do swego domu.

Wynoszę ją do kuchni, świecę jej lampkę w lodówce, żeby nie straciła w nocy orientacji.

Pies czeka, bo wie, co teraz będzie.

Małżeńskie łoże czeka, żeby je pościelić. W zależności od stopnia zmęczenia psa, albo rozrabia i wskakuje na łóżko uniemożliwiając jego zaścielenie, albo leży na podłodze i wodzi za mną oczami. Wygładzam pościel, rozścielam kocyk dla psa i otwieram okno – niech się wietrzy. Jeszcze tylko woreczek wypełniony lawendą kładę na nocnej szafce. Ta mała pamiątka jest wspomnieniem zapachu, który unosił się na chorwackiej wyspie Hvar.

Gdy kończę, Heros wychodzi za mną do kuchni.

I znów łypie ślepiami, a czasem „namawia” mnie na to, żebym dała mu jakiś smaczny kąseczek czyli psie ciasteczko.

A jak namawia? Dużo, głośno, po psiemu. Nie wiem, czy którykolwiek pies jest taki rozgadany. Boję się, że obudzi dzieci, więc siłą rzeczy futrzak w końcu wycygania ciasteczko.

Jeszcze trochę się kręcimy, jakieś mycie…Pies się pałęta i będzie to robić, dopóki się nie położę.

22:45

- Świetny czas – myślę sobie, niczym pływak, który w krótkim czasie przepłynął basen – Mam jeszcze chwilę czytania.

Sięgam po lekturę, a ta jest naprawdę wciągająca – „Mąż doskonały” Lisy Gardnem.

Polecam dla czytelników lubiących thrillery. Zerkam – zostało trochę kartek.

- Nie doczytam! – złorzeczę na siebie w myślach – Nie dziś. 

23:15

Wciąż czytam. Dziwne. O tej porze zawsze mnie ścina i kiedy tylko czuję, że zamykają mi się oczy, momentalnie odstawiam książkę. 

23:45

- O jasny gwint, tak późno! Jutro mi się zmarszczki nie rozprostują. W moim wieku trzeba się wysypiać hehehe. 

23:50

A jednak. Poległam. Szkoda…. Prawie wszystko się rozstrzygnęło. I miłość, i zbrodnia, i kara. Pozostaję z uczuciem niedosytu. 

5:30

Jak to jest, że każdy mam swój wewnętrzny zegar? Zawsze budzę się przez budzikiem.

I co robię? Czytam. Na tyle, na ile pozwala mi czas. 

6:00

- Ok., mam chwilę. Może doczytam. To zaledwie kilka kartek…

Jednak druk jest malutki – takie czarne mrówki na białym. 

6:10

Dzwoni budzik, bo przecież nie odcięłam się od niego tak zupełnie. Bez niego groziłoby mi ugrzęźnięcie gdzieś w obcym świecie, wśród policjantów, komandosa i mordercy.

- O nie… Jeszcze tylko sekundę – taksuję spojrzeniem kartki.

A o 6:10 muszę wstać, żeby ze wszystkim zdążyć. Po naszemu „się wyrobić”.

Zerkam nerwowo na zegar, a ten ciśnie wskazówki, jak nie wiem. Wtedy, kiedy trzeba, to wcale nie ciśnie, a wręcz hamuje.

6:20

Odrobiłam się/obrobiłam się – regionalizm panuje, więc niech każdy sobie wybierze, co ja zrobiłam. W każdym razie DOCZYTAŁAM. Jesuuuuuuu, a teraz trzeba szybko do łazienki!

Tak wyglądała moja „dniówka”, a właściwie…nocówka, między jedną zmianą, a drugą.

A właściwie między drugą, a pierwszą.

I wiecie co? NAPRAWDĘ opłacało się przeczytać tę książkę!

Choć gdzieś w tyle głowy wciąż pęta mi się zdanie, które wynotowałam sobie już na początku, gdy zaczęłam swoją przygodę z thrillerem:

„Przez ostatnie dwa lata nieustannie uciekała, ciągnąć za sobą czteroletnią córeczkę…”

I czasem taki niuans może stać się tym, co czytelnik zapamięta najdłużej 😉

A szkoda, bo lektura jest debiutem literackim pani Gardner i czyta się go doskonale!  😌