Czego się boję czyli planowana psychoterapia

   Komuś mogę wydać się ekshibicjonistką. Długo nie pisałam, a teraz wciąż coś o sobie.

Tak naprawdę, to choćbyśmy nie wiem jak starali się zbawiać świat, to jednak gdzieś w tym wszystkim najważniejsi okazujemy się my i nasze traumy.

To one w danej jednostce przestrzeni czasu wydają się nam najbardziej godne uwagi.

Gdy zaistniał czas, że przed kilku laty było mi źle, psychoterapeutka pytała o MOJE odczucia.

Co ja czuję w związku z daną sytuacją. Wtedy, na tej psychoterapii, leżał przede mną stos chusteczek. Skwapliwe korzystałam. To były takie chwile słabości, może rozżalenia z powodu kolei życia, bo przecież ja…nigdy nie płaczę.

Tamte rozmowy nauczyły mnie przede wszystkim tego, że bardzo ważną rzeczą jest to, co MY sami czujemy? Jak odnajdujemy się w danej sytuacji? Czego pragniemy? Czego chcielibyśmy dla SIEBIE? Zaskoczyło mnie to wtedy. Zazwyczaj myślałam przecież o uczuciach innych ludzi. Empatycznie łączyłam się z nimi we współodczuwaniu.

Do rzeczy.

Będę zadawać samej sobie pytania i odpowiadać na nie.

To będzie taki rodzaj „psychoterapii na wizji”.

- Co czujesz w związku z aktualną sytuacją?

- Boję się. Nie o siebie. O tych w moim odczuciu najsłabszych w rodzinnym ogniwie.

- Czym się objawia twój strach?

- Bezsenność. Nerwicowe kłucia w sercu. Nie noszę w sobie gniewu, raczej smutek.

- Czym się smucisz?

- Ograniczeniami. Pustkami na ulicach i zapełnionymi po brzegi ludźmi marketami.

- Jak się teraz czujesz?

- Źle. Obserwuję, że codziennie każdy z pracowników fiksuje, że może już „łapnął” wirusa.

Moja temperatura na aptecznym termometrze codziennie oscyluje  koło 37.3 st. C.

W domu 35, 6. Czyżby termometr w pracy się zepsuł?

Dziś miałam dreszcze. Podejrzewam, że to od sprzedawania na okienku. Naprawdę na zewnątrz było bardzo zimno! Czuję się chronicznie zmęczona…

Żeby uspokoić serce kupiłam krople nasercowe. Może kłucia ustąpią…?

Ciągle boli mnie głowa. Podejrzewam, że odzywają się zatoki z powodu wiecznego przebywania w przeciągu okienka, albo to wynik działania stresu.

- O czym myślisz?

- Kiedy TO się skończy. Nie wiem, co lepsze, czy martwić się, kiedy człowieka zarażą, czy kiedy zwolnią?

- Co na ten moment poprawiłoby Ci nastrój?

- Paradoksalnie pobyt w domu. Nawet przymusowy. W nim czuję się najbezpieczniej.

I w nim zatrzymałabym rodzinę. Gdybym mogła. Jednak nie mogę…

- Czy chciałabyś dodać jakąś refleksję?

- Tak. Dziś przeczytałam w necie, że pewien starosta straszy aptekę prokuratorem za to, że się zamknęła (kwarantanna pracowników z powodu domniemanego zachorowania pracownicy) i ojciec nie mógł wykupić leku dla dziecka. Jakkolwiek potrafię zrozumieć rozpacz ojca, tak nie potrafię zrozumieć postawy starosty – wszystkie starostwa powiatowe w kraju są nieczynne.

Nie załatwi się u nich kompletnie żadnej ze spraw. Chyba, że przez Internet. W tym wszystkim zastanawiam się, czy pracownicy apteki są traktowani jako nadludzie, którzy nie mogą zachorować?

Szyb ochronnych w aptece nadal nie mamy.

Dobrej nocy.

Może po tym szczególnym „oczyszczeniu”, w końcu przestaną mi się śnić chorzy…?😏

Zamieszczam szczególny filmik. 
Zmusza do refleksji. 

A jak Wy znosicie ten szczególny czas?
O czym myślicie?
Co czujecie?