Recepty do urn?

Mamy szyby! Hip hip…..!

I tyle pochwały aktualnej sytuacji.

Miały być już wspomnienia z wakacji, ale to jeszcze musi chwilkę poczekać.

Wpuściliśmy pacjentów do apteki. Jeśli ktoś myśli, że w pomieszczeniu przebywają tłumy, jest w błędzie. Na jedno stanowisko pracy wchodzi jeden pacjent.

Ruch jest mniejszy. Dużo mniejszy, a my o wiele bardziej zmęczeni, niż w okresach normalnej, ale bardziej wytężonej pracy.

Wciąż każdemu towarzyszy stres. Trzeba cały czas się pilnować, żeby zachować zasady bezpieczeństwa. Osobiście nie mogę obsługiwać w rękawiczkach – zaraz mam problemy z dłońmi (po pierwszym dniu pracy między palcami rozwinęła się grzybica – zaognione miejsca paliły niczym przypiekane na ogniu).

Co jakiś czas próbujemy odchylić przyłbice. Przy głębszym wydechu cała szybka pokrywa się parą. Nie widać ani pacjentów, ani tego, co na receptach. Notorycznie jesteśmy niedotlenieni. Przebywanie w kasku i maseczce, można porównać do pobytu w niewielkim pomieszczeniu, które pozbawione jest okien. Po kilku godzinach takiej pracy człowiek przestaje myśleć.

W przyłbicy słabo słychać, więc pytamy po kilka razy, o co chodzi pacjentowi.

- Proszę o krople do oczu. Mam ciągle suche. Pewnie to z powodu zdalnej pracy – mówi mężczyzna.

- Popracowałabym zdalnie – myślę, zastanawiając się, kiedy zaczerpnę oddechu, żeby pozbyć się pary i nabrać powietrza w płuca.

W dzieciństwie często zdarzały mi się omdlenia w kościele. W aptece kilka razy zrobiło mi się słabo. Był to czas bardzo natężonego ruchu.

- Ciekawe, jak długo damy radę radzić sobie z notorycznym deficytem powietrza…. – myślę podnosząc co jakiś czas przyłbicę, by łapnąć trochę tlenu.

Po kilkunastu godzinach pracy, przestajemy myśleć. Dostrzegam to w naszych spowolnionych ruchach, kilkukrotnym dopytywaniu o nazwę preparatu.

Mam dość. Już tylko chcę do domu!

Niemniej kiedy my staramy się zachować ciągłość pracy apteki, urzędy się pozamykały. Znów odwołam się do starostwa, bo z nim miał do czynienia ostatnio mój mąż.

Najpierw umówiono się z nim (telefonicznie) na załatwienie sprawy. Potem odwołano, następnie umówiono na konkretną godzinę, żeby po kilku godzinach zmienić ją na inną, a w finale zupełnie odwołać wizytę.

- Proszę zakleić dokumenty w kopercie, podpisać i wrzucić do urny – zaleciła urzędniczka.

Długo nie mogłam pojąć o co chodzi z tymi urnami.

Dziś się dowiedziałam. Wy też chcecie? Zapraszam.

Dla niecierpliwych dodam, że chodzi o kwarantannę dokumentów – dokumenty do skarbówki „leżakują” w urnie 48 godzin, do starostwa 72 godziny.

I teraz coś dodam na koniec, bo mi się ta hipokryzja urzędników wydaje totalnie niezrozumiała.

Dokumentów, karteluszków, karteczek, wydrukowanych e-recept, recept papierowych pisanych po staremu, wniosków na pampersy, codziennie przechodzi przez moje ręce DZIESIĄTKI!!!
Nieśmiertelni jesteśmy w porównaniu do urzędników?!
 

A może by tak pójść o krok dalej i postawić w aptece urnę z napisem:

„Recepty, wnioski na pieluchomajtki, prośby o suplementy pisane na karteczkach, kody dostępu do recepty i pesele pisane na kawałku papieru itp. wrzucać do urny. Po dwudniowej kwarantannie, załatwimy Państwa w kolejności wrzuceń do urny. Dziękujemy za wyrozumiałość”.

Skoro urzędy mogą, dlaczego apteki nie?

Pozdrawiam z wirusowego frontu.