Bądź grzeczny, powiedz "dzień dobry"!

W ogrodzie było tyle pracy!

Przykucnęła przy roślinach, a jej myśli uciekały w różne strony, przypominając rozpierzchnięte po mrowisku owady. Słońce mocno grzało tego dnia, więc wolała poruszać glebę tam, gdzie promienie nie ogrzewały głowy.

I tak siedziała przycupnięta pod krzaczkiem, a gdy podniosła głowę, dojrzała tył odchodzącej teściowej.

- Dlaczego się nie odezwała? Czyżby znowu miała jakiś problem?  - pomyślała. – Jak przed laty… - zadumała się.

Przed laty mieszkała u teściów w blokach. Uśmiechnęła się na samo wspomnienie i mimowolnie pogładziła się po brzuchu, z którego przed ponad dwudziestu laty wyszło na świat dziecię. I kiedy tak sobie wspominała tę wspaniałą chwilę, jej uśmiech zgasł.

Wspomnienia czasem bywają bolesne.

Miała już spory ciążowy brzuszek, gdy odwiedziła ją koleżanka ze szkoły średniej.

Zasiadły w pokoju i na amen się zagadały. Teściowa tymczasem przesiadywała w kuchni, zatapiając kuchnię w papierosowym dymie. Żeby dym nie „szedł na pokoje”, ta wątpliwej jakości ceremonia, odbywała się przy zamkniętych drzwiach.

Czas bardzo szybko mijał, ubarwiony wspomnieniami ze szkolnych lat.

Tymczasem dzidziuś coraz mocniej dobijał się do świata. Koleżanka była zachwycona, gdy zobaczyła wybrzuszenie na brzuchu – to mały wymachiwał piąstkami. Za dwa miesiące miał się urodzić.

Pożegnały się i obiecały sobie, że znów kiedyś się spotkają.

Wszystko byłoby wspaniałe – wizyta koleżanki i podniecająca obietnica następnego spotkania, gdyby nie teściowa:

- Jaka niewychowana ta twoja koleżanka! – słuchać było w jej głosie pretensje.

- Nie rozumiem – zagadnęła ciężarna.

- Wieś tańczy i śpiewa. Nawet się nie pożegnała.

- Jak to nie? Przecież mówiła – broniła słabo koleżanki.

- Mówiła? Nic nie słyszałam.

- Nie słyszałaś, bo siedziałaś za zamkniętymi drzwiami. Jak zwykle odseparowałaś się od innych ludzi… - pomyślała młoda.

Długie lata musiała wysłuchiwać, że niby wykształcona ta koleżanka, a zachować się nie potrafiła. Wysłuchiwała też tego, że jej brat pewnego dnia nie zauważył teściowej, choć mieszkali na jednym osiedlu.

- Debil z niego! – wrzeszczała teściowa – Ludzi celowo nie zauważa!

…i kiedy tak siedziała w swoim ogrodzie i rozgrzebywała grządki, te wspomnienia wróciły z siłą wodospadu.

- A gdyby odwrócić sytuację – myślała. – Gdyby to teściowa wyszła z inicjatywą: zagadała przed laty do koleżanki okazując serdeczność; zagadnęła do brata, bo przecież faktycznie mógł jej nie zauważyć…Czy gdyby nagięła swoje normy, w których uważa, że to młodsi ZAWSZE muszą pozdrawiać, czy coś by się jej stało? Czy ucierpiałaby na tym jej duma? Czy przekroczyłaby jakieś normy?  Czy korona z głowy by jej spadła, gdyby pozdrowiła schyloną w krzakach młodszą od siebie synową?

Starsi ludzie cenią konwenanse i pewne normy zachowań i domagają się ich przestrzegania przez młodszych od siebie ludzi.

Czy trzeba sztywno trzymać się tych zasad, czy są jakiś odstępstwa od normy?

Jak postrzegacie opisane przeze mnie sytuacje? 

Zdjęcie pochodzi z darmowej strony pixabay.