Co zrobić "W RAZIE WU"? Wziąć tabletkę!

Sport to zdrowie?

Nie zawsze.

Na pewno wielu z Was, którzy dłużej mnie czytają pamiętają, iż prawie rok temu, w czasie wykonywania ćwiczeń na stepie, ześliznęła mi się noga .

Efekt był taki iż musiałam uruchomić wszystkie możliwości, żeby tylko nie pójść z tym na SOR.

I nie poszłam.

Za to tonami jadłam przeciwbólowe, żeby móc funkcjonować w pracy. O ilościach wcieranych żeli tego samego użytku co tabletki, już nie wspomnę.

Po ponad pół roku, gdy nadal czułam, że mam tę nogę, ale nie taką, jak bym sobie życzyła, poszłam do lekarza i tu niemiła niespodzianka – doktor nie dość, że nie dał skierowania na prześwietlenie, to jeszcze wypisał przeciwbólowe (wszystko, smarowidła też) i zalecił stosowanie.

- Nie będę zażywała przeciwbólowych – skwitowałam krótko.

- Jak pani nie będzie stosować, to nie minie… - odparł.

- Już zażywałam. – i wymieniłam co stosowałam.

- Dlaczego pani nie mówiła? – w jego głosie słychać było pretensje.

- Przecież to logiczne. Jakbym dała radę przechodzić te pół roku…?

Doktor wypisał skierowanie na zupełnie inną przypadłość, która mnie gnębi już jakiś czas.

- A na tę bolącą nogę też mi pan dał?

- Powie pani przy okazji. Proszę zejść i zapisać się do ortopedy.

Zeszłam. Zapisałam się. Na koniec marca.

Czyli o tej bolącej mam powiedzieć niby wtedy.

A do tego czasu to co mam z nią robić?

U lekarza byłam w listopadzie.

Ehhhhh, jak ten czas leci!

Do końca marca to  prawie mgnienie oka.

Prawie…

Z nogą nie dało się niczego zrobić, oprócz tego, że udało mi się wyedukować w temacie i przedsięwziąć pewne kroki:

- przybliżyć termin wizyty u ortopedy, ale w zupełnie innym mieście

- dowiedzieć, że na tę bolącą nogę TEŻ MUSZĘ MIEĆ SKIEROWANIE, więc muszę znów do doktora (wprowadził mnie w błąd, że „przy okazji powiem”)

- zamrozić na miesiąc karnet na fitness.

I na tym zamrożeniu chciałabym się skupić.

Człowiek jest jednak leniwcem. Miesiąc (bez ćwiczeń) minął szybciutko, a darowany mi czas był niczym obrok dla konia – podobało mi się, bo nie musiałam nigdzie się spieszyć.

Oprócz pracy, bo tej ostatnio miałam w nadmiarze, więc mi się wydawało, że powinnam sobie przytachać łóżko do pracy i w ogóle na noc nie wracać do domu, bo po co…?

Taka musowa sytuacja, która na szczęście wnet się skończy. Ufffffff.

Karnet „rozmrożony”, więc do dzieła… A tu ni stąd ni zowąd jakiś wirus wpełzł do gardła i nijak nie chciał opuścić tego przybytku.

Dopiero antybiotyk. Przeszło momentalnie, więc może ja się tylko łudziłam, że to wirus, a to bakteryja jakaś była.

Faktem jest, że karnet zamroził się na kolejny tydzień – z gorączką i kaktusami w gardle trudno byłoby ćwiczyć. A pracować się da? Ano najwidoczniej da.

Wczoraj nastąpiło apogeum czyli rzeczywisty czas rozmrożenia karnetu.

I ani żaden mikrob, ani wirus, nawet śniegu nie ma, żeby zgonić, że mnie zasypało, więc nie pójdę…

A wiecie co jest w tym wszystkim najdziwniejsze? Że nie można dostać się na zajęcia.

Serio mówię!

Wszystkim do głowy uderzył szampan sylwestrowy, a właściwie postanowienia noworoczne. Najwyraźniej wpłynęły na to, że na sali człowiek koło człowieka.

A właściwie kobieta koło kobiety.

Ani szpilki wcisnąć.

Jedna facet się wcisnął, ale na takich zajęciach to unikat.

Niektórych te postanowienia rodzinnie dotknęły, bo z domu wychodzi żona.

I mąż.

I dzieci.

Wszyscy się spocić.

Fajnie, że taka rodzinna inicjatywa.

Problem jest jeden: w razie WU (jak mawia cała Polska, bo Polacy lubią mówić jednym głosem), nie ma co zrobić z bolącymi gnatami, bo każdy przegania (mało profesjonalnie).

I tak można od Kajfasza do Annasza.

A każdy tylko przeciwbólowe.

„Chciałeś, no to masz!”

Po rozmrożeniu  karnetu wszystko mnie boli.

To podobno endorfiny.

Przeciwbólowych brać nie będę.

Endorfiny będę znieczulać?

Niech się panoszą! 😎

 Zdjęcie pochodzi z darmowej strony pixabay