Ciemno wszędzie, głucho wszędzie...

Ulica była podejrzanie ciemna. Zresztą nie tylko moja – każda, którą wracałam tego wieczoru z pracy. Podjechałam pod dom, dalej ciemno.

- No maleńki, zostajesz dziś tutaj na noc – powiedziałam do swego błękitnego wozu – Bardzo mi przykro, nie otworzę bramy. Nie ma prądu. Stąd te egipskie ciemności…

Mrok ulicy bezlitośnie mnie wchłonął, gdy przekręcałam klucz w bramce.

- Ciemno…. – szepnęłam – W tej ciszy i nocnej czerni, można by osadzić akcję jakiegoś przerażającego thrillera.

Nawet pies był wyjątkowo wyciszony, kiedy go wypuszczałam. Szedł ostrożnie, jakby bojąc się, że za progiem domostwa, spotka go coś strasznego…

Lubię te czasy, w których technika daje nam gotowe rozwiązania.

Wszyscy spali, a ja musiałam zminimalizować niedogodności związane z brakiem prądu. Na szczęście w sukurs przyszła mi latarka z telefonu. Nie do pomyślenia, żeby kiedyś obejść się bez świeczki…

Telefoniczna latarka dawała taki snop światła, że nic nie byłoby na tyle skuteczne.

Z jej pomocą pościeliłam łóżko, dałam psu jeść i umyłam się w zimnej wodzie.

- Dopiero stygnie – stwierdziłam po dotknięciu kaloryfera. – Krótko nie ma prądu. Mam nadzieję, że szybko załączą, bo dom się wychłodzi… - westchnęłam.

Co robię w łóżku przed snem?

Oczywiście czytam. Bez tego ani rusz!

Sprawdziłam naładowanie telefonu – latarka nie pobrała zbyt wiele prądu. Na szczęście.

Byłby problem z rozładowanym telefonem, bo co by mnie rano obudziło…

Przecież trzeba wstać do pracy. Wskaźnik naładowania telefonu przyjęłam z ulgą:

- Można poczytać.

I światło latarki z telefonu wystarczyło. Naprawdę!

Od razu przypomniałam sobie, jak przed laty, będąc małą dziewczynką, czytywałam książki pod kołdrą. Nocą rodzice zabraniali mi czytać, stąd musiałam udawać, że tego nie robię, choć robiłam, ale pod kołdrą, więc nie było widać.

I gdy tak sobie snułam wspomnienia, czytając książkę w świetle latarki, włączono prąd.

Momentalnie wyskoczyłam z łóżka, żeby wstawić samochód na zwykłe miejsce.

Konsekwencje braku prądu skłoniły mnie do odświeżenia wspomnień i przypomnienia sobie, iż nie zawsze było tak prosto, jak teraz.

Przypomnę tylko kilka technicznych ciekawostek.

- Gdy byłam dzieckiem, moi rodzice trzymali żywność na… parapecie. Taki rodzaj niby lodówki.  Podejrzewam, że to rozwiązanie kwalifikowało się do realizacji tylko zimą.

- Pamiętam tarkę w naszym domu – mama kucała przy wannie i tarła, tarła, tarła. Czy współczesna odzież zniosłaby takie katusze? 

- Moja babcia była posiadaczką otwieranego żelazka, do którego ładowało się…rozpalony węgiel.  

- Kilkanaście lat temu natrafiłam w rodzinnym domu mego ojca na cep. Czy pamiętacie do czego służył? 

- W czasie wakacji u przyszywanej cioci, miałam okazję zapoznać się z pewnego rodzaju młockarnią. Tego lata przygotowywałam też własnoręcznie masło w maselnicy. 

- Telewizory z biało-czarnym obrazem już nie istnieją, ale na takim właśnie urządzeniu oglądałam ówczesne bajki (mój tata potrafił naprawiać takie telewizory, a ja chętnie mu asystowałam przy tym zajęciu) 

- Na pewno wielu z Was pamięta ubikacje na zewnątrz domu – drewniane budki z wyciętym serduszkiem – pamiętam takie WC u mojej babci, zanim powstała łazienka z prawdziwego zdarzenia. Zimą koszmarnie nie chciało się korzystać z takiego „przybytku”.

 Zdjęcia pochodzą przede wszystkim z zasobów strony pixabay

Ciekawa jestem, jakie są Wasze wspomnienia z codzienności w XX wieku?

A może pamiętacie inne narzędzia/urządzenia lub charakterystyczne dla tamtej epoki „udogodnienia”, o których zapomniałam wspomnieć?  😏