Boję się o jutro czyli na gorąco z pierwszego frontu

Wczoraj przeczytałam wypowiedź pielęgniarki pracującej na oddziale intensywnej terapii i odczuwającej wielką traumę z powodu obaw związanych z ewentualnym zachorowaniem.

- Przegrałam swoje życie za trzy i pół tysiąca złotych – napisała.

Nie przeczę. Pielęgniarki wykonują czarną robotę, ale…mnie nikt z balkonu braw nie bije, gdy idę TERAZ do pracy. Nie bije mi też, gdy idę we wszystkie święta i Nowy Rok.

W przeciwieństwie do bohaterki reportażu, ja lubię swoją pracę.

I to w dodatku za mniejsze pieniądze, niż zarabia Pani pielęgniarka.

Jak wygląda sytuacja na froncie walki z wirusem?

Wszyscy dookoła mają szyby – na stacjach paliw, w pobliskim sklepie. My wciąż pracujemy przez okienko, co niemożebnie wydłuża czas obsługi pacjenta. W nawyk weszła nam już obsługa w kaskach z szybą na twarzy. Początkowo pacjenci dziwnie nam się przyglądali. Teraz przywykli. Każdy chce żyć. My też.

Jedni z nas boją się bardziej, inni mniej lub słabiej to okazują.

Jednak wszyscy mamy świadomość, że kiedyś TO też nas dopadnie. Kwestia czasu.

Przestałam się wysypiać. Jedni krzyczą, gdy się stresują, ja przestaję spać. Chodzę zmęczona, z wiecznym bólem głowy. W czasie bezsennych nocy martwię się o naszą przyszłość.

Codziennie oglądam wiadomości o nowych zachorowaniach. Słucham wieści z wirusowego frontu z nadzieją, że wybawienie może być coraz bliżej.

Z każdym dniem staję się coraz bardziej nerwowa, a to z powodu bezsensowności zachowań ludzkich. Źle wróżę naszemu narodowi. Niby ulice opustoszały, ale do nas wciąż przychodzą klienci. Jest ich bardzo wielu!

W kolejce wciąż stoją starsze osoby kupujące bezsensowne suplementy, bez których można się obyć. Dziś przyszła młoda matka z dwójką dzieci.

- Proszę dwa lizaki na gardło.

- Czy nie szkoda pani ciągnąć dzieci do apteki, kiedy szaleje wirus? – zapytałam podając słodycze.

Wzruszyła ramionami.

- Mnie to wszystko śmieszy.

- Co panią śmieszy? To, że we Włoszech umarło sześć tysięcy osób?

Zajrzałam jej głęboko w oczy. Musiałam wyglądać śmiesznie w konfrontacji z jej uśmieszkiem: przejęta, w masce nasuniętej na czoło.

Zachowanie tej dziewczyny uświadamia, jak wiele osób wciąż nie zdaje sobie sprawy z potęgi wirusa.

Zamknęłam okienko. O sposobie takiej sprzedaży mówi się, że to "pocałunek śmierci".

To, że wydychane powietrze wraca do apteki, najbardziej widać wtedy, kiedy jest zimno – para z ust pacjenta wlatuje do pomieszczenia.

Czy ochroni nas kask, który mamy na głowie?

Padła propozycja., żebyśmy podzielili się na dwie niezależnie działające grupy, które nie spotykają się ze sobą. Ma to zapewnić płynność funkcjonowania apteki w razie, gdy jedna z grup zachoruje.  Nie widzę w tym dbałości o pracowników, lecz zupełnie inny aspekt.

Czy zdrowa grupa ma pracować za dwie?

Tymczasem wciąż jeszcze nie mamy szyb, żeby pacjenci nie musieli marznąć na mrozie, a my przemierzać kilometrów do okienka. Pracownicy apteki są przecież dużo bardziej narażeni niż sprzedawcy w miejscach, do których przychodzą (raczej) zdrowi ludzie.

Dlaczego nie możemy się doczekać tych nieszczęsnych szyb?

Jesteśmy przecież pierwszym frontem do walki z wirusem!

Dlaczego napisałam tak obszernie o tym, co sama teraz czuję?

Wkurzyła mnie postawa pielęgniarki. Współczuję pacjentom takiej opieki.

Wiecie co?

Boję się. O moją rodzinę. Że mogę ich zarazić.

Kiedy pomyślicie, że nie macie co robić z wolnym czasem, przypomnijcie sobie o mnie.

Chętnie zamienię strach na nudę w domowych pieleszach.

Bywajcie zdrowi!