Nigdy bym nie pomyślała, że znów się spotkamy - 26.11.2017

Wszyscy się zmieniamy.
W naszych rysach odciskają znak minione czasy.


 
Najpierw ja znalazłam się w tej szkole – byłam przecież starsza.
Trudno było nie zauważyć TEJ dziewczyny – z oliwkową skórą i przepięknym uśmiechem, w czasie którego można było podziwiać jej idealnie proste zęby. Zazdrościłam jej tego uśmiechu!

Gdybyśmy spotkały na swojej drodze wróżkę, która przepowiedziałaby nam przyszłość, pewnie obie byśmy nie uwierzyły. Marzyłam o uczeniu w szkole, a o czym ona wtedy marzyła?
Faktem jest, że dziwnym trafem, klasy „b” (w tym moja) zawsze były wybitne, w klasach „c” ( w tym jej) uczniowie nie przykładali się do nauki i wlekli w ogonie, jeśli chodzi o średnią.

Pewnego dnia grono pedagogiczne wymyśliło ciekawą odskocznię dla uczniów z okazji pierwszego dnia wiosny. Zapewne miało to zapobiec ucieczkom potencjalnych wagarowiczów. Wybrani uczniowie, w tym ja, mieliśmy zamienić się z nauczycielami miejscami i poprowadzić lekcję. Gdyby tylko zamiana odbywała się w samej klasie… Nie, zamieniono nas klasami i tak stałam się nauczycielką klasy „c”, jej klasy.
Nie ma sensu opowiadać jak przebiegała „moja” lekcja, bo nie jest to meritum sprawy.
W każdym razie tamtego dnia miałam okazję poznać „swoją uczennicę”, której uśmiech tak bardzo mi się podobał.


Przed kilku laty, gdy Młoda zamieszkała w naszym domu, oprócz własnego dobytku, przytaszczyła też rodzinne pamiątki, w tym zdjęcia.
- Znam twoją mamę – rzekłam spoglądając na jedno z nich.
Młoda popatrzyła na mnie ze zdziwieniem.
Ze zdjęcia zerkała na mnie ta sama dziewczyna ze szkoły podstawowej.
Ta sama, choć wyglądająca zupełnie inaczej, bo przecież to, jak żyjemy, odciska ślad na naszej twarzy.
Nigdy bym nie pomyślała, że nasze drogi kiedykolwiek znów się przetną…