Podwójny szok czyli świat zwariował

W ciągu ostatniego roku zszokowały mnie dwie rzeczy. O jednej z nich miałam napisać już jakiś czas temu. Druga sprawa wynikła zupełnie niedawno. Postaram się odtworzyć dialogi, które toczyły się między zainteresowanymi stronami…

Wysiedliśmy z mężem z samolotu. Podjechał autobus do transportu podróżnych. Na lotnisku odebraliśmy bagaże.

W miejscach, o których nas poinformowano, już czekali przewoźnicy. Usadowiliśmy się w autobusie, wśród grona innych Polaków, którzy przybyli na Fuerteventurę.

Był czerwiec zeszłego roku.

Przez okna autobusu przewijał się księżycowy krajobraz. Na wyspie brak jest roślinności z powodu klimatycznych wpływów niedalekiej Afryki. Zadzwonił telefon.

- Słucham?

- Czy to pani….? – zapytała kobieta po drugiej stronie.

- Tak. To ja.

- Czy mogłaby pani odebrać wyniki? Robiła pani ostatnio mammografię.

Przez głowę przewijało mi się tysiąc myśli. Faktycznie. Byłam niedawno, lecz wyniki miałam odebrać za jakieś dwa tygodnie, po powrocie do Polski.

- Niestety, to niemożliwe. Jestem na wyjeździe.

- A kiedy pani podjedzie?

- Jestem daleko. Na Wyspach Kanaryjskich. Właśnie jadę do hotelu.

- Proszę po powrocie jak najszybciej odebrać wynik.

- Ok. Dopiero za tydzień.

- Dobrze. Od razu skierujemy panią do lekarza.

- Czy coś się stało? Źle wyszło badanie? – przełknęłam ślinę w coraz bardziej suchym gardle.

- Dowie się pani u lekarza. Nie mogę przez telefon… - zawiesiła głos.

Możecie wierzyć lub nie, ta rozmowa spowodowała, że będąc na wczasach, w każdej wolnej chwili zagłębiałam tajniki raka piersi i sposobów walki z chorobą.

Czy pacjentka ma prawo w takiej sytuacji domagać się od pielęgniarki dokładniejszej informacji niż to, że MUSI NATYCHMIAST udać się do lekarza…?

Pozostałam z niewiedzą lub wiedzą szczątkową, która zdeprymowała mnie na tyle, żeby zamiast cieszyć się urokami wyspy, pozostać myślami w niepewnej przyszłości.

                        

                           *                     *                      *

Mężczyzna miał na oko około trzydziestki. Wszedł z batonem w ręku. Nadgryzł kolejny kęs i przeżuwając powiedział:

- Poproszę….

Zadałam pytanie pomocnicze. Jednak jego nonszalancja w zachowaniu spowodowała u mnie przypływ bojowego nastroju.

- Smacznego – rzekłam.

- Dziękuję – powiedział i dalej międolił słodycz w ustach.

- Może się dołączę? Przyniosę jakieś ciacho i będziemy razem przeżuwać.

- A proszę – nie zrozumiał aluzji.

- W sumie mi nie wypada – zreflektowałam się.

Wypucha jednak nie zadziałała. Trafił mi się niedomyślny „model”. Nie zakumał.

- Mnie wypada. Ja jestem klientem – odparł nadgryzając kolejny kęs.

- No taaaaaaak. Klient nasz pan – mówiąc to prychnęłam pod nosem.

Chwilę trwała cisza. Jednak „NASZ PAN” musiał mieć ostatnie słowo, żeby nie wyjść na ignoranta:

- Mam cukrzycę. Mogę jeść.

Wyszedł, załatwiając zakup, ku mojej zresztą niemałej uldze.

Ludzie, którzy mnie odwiedzają często mają cukrzycę i potrafią się zachować na poziomie.

Po raz pierwszy przytrafił mi się taki cukrowy…burak 😉