Co w trawie piszczy czyli trochę aktualnych obserwacji

      Nie ma już chyba nikogo, kto nie wiedziałby co oznacza skrót COVID-19.

Jak reagujemy? Rozmaicie:

- jedni histeryzują, że czeka nas zagłada

- inni obracają strach w żart, wysyłając wszystkim zabawne filmiki, zdjęcia i teksty.

- a jeszcze inni muszą zachować spokój.

To ci, którzy są najbardziej narażeni na zachorowanie – służby medyczne.

Może potrafilibyście wyliczyć jeszcze jakąś kategorię zachowań?

                                       *                 *                  *

Za oknem stała grupa ludzi i śmiała się do rozpuku. Było coraz głośniej.

- Aha…trafił się jakiś wesołek – pomyślałam.

Faktycznie. Rozweselony wszedł do pomieszczenia.

- Taśma? Muszę zrobić zdjęcie dla żony. Nie uwierzy….

- I na fejsa – podchwyciłam.

- Nie, nie mam fejsa. Wolę rozmowę w cztery oczy.

Odetchnęłam w duchu.

Poprzez gumę rękawiczki pochwyciłam receptę.

- Czy odgrodzenie od pacjentów biało-czerwoną taśmą faktycznie uchroni nas przed zachorowaniem? – pomyślałam. – Trzeba wdrożyć w użytek plastikową maskę – przemknęło mi jeszcze przez głowę.

Dostaliśmy ją tego dnia w pakiecie z rękawiczkami i środkiem odkażającym. 

Tłum za oknem gęstniał, choć jakby przycichł. Zabrakło prowodyra.

Dzień jak co dzień, choć z każdą następną minutą pracy, można by się zastanowić, czy w okresie, kiedy zamknięto szkoły i zalecono pozostanie w domu, warto siebie narażać (i mnie), by kupić np:

- krem do rąk

- gumy rozpuszczalne

- saszetkę szamponu przeciw łupieżowego

- żelki witaminowe.

Stoją pod drzwiami (względy bezpieczeństwa – w pomieszczeniu może być tylko 2-3 osoby), pada na nich deszcz, wieje wiatr. Narzekają, że zimno. Utyskują na pogodę, ale….stoją.

O dodatkowe atrakcje zadbał też chłopak dziewczyny, którą obsługiwałam. Zaparkował nieopodal wejścia i bezsensownie kopcił nam w okna (z racji wirusa cały dzień mamy otwarte lufciki w oknach).

Mrozu nie było. Może pan na bieżąco „zabijał” wirusa? Podejrzewam, że ludzie przy wejściu chwilowo się przerzedzili. Inaczej padliby trupem, zabici nie wirusem, a spalinami, które to generował osobnik dobre dziesięć minut.

Kiedyś pisałam już o zjawisku notorycznego podtruwania nas spalinami, gdy jestem w pracy.

Mrok wchłonął spaliny i spowił dziewczynę gonioną naszymi słowami, zamienionymi z koleżanką:

- Ładna ekologia!

                         *                       *                       *

Gdyby nie to, że zmusiła mnie sytuacja, nigdy nie ruszyłabym się do marketu w sobotni wczesny poranek. Myślałam, że tłumy już się przerzedziły. Nic bardziej mylnego.

Człowiek na człowieku. Trudno było przejechać wózkiem. 
Żal mi było dziewczyn na kasach. Są dużo bardziej narażone na zachorowanie niż my. Bliski kontakt z klientami, żadnej ochrony dróg oddechowych.  Z rzadka przesmarują dłonie czymś z etanolem. Naród nie ma litości nad tymi dziewczynami... 

A jak to wygląda u Was? 
Czy dalej szaleją tłumy? 

Dziś słucham w TV, czytam w Internecie, że na ulicach pustki.

Zapewne.
Niedziela. 
Wszystko zamknięte, więc wszyscy poszli do…apteki 😕