Jak zmienia się świat czyli to, co nigdy mnie nie dziwiło, teraz zastanawia

     Po operacji nogi miałam mnóstwo czasu, żeby zaszyć się w domowych pieleszach i oddać ulubionemu zajęciu czyli czytaniu. Zdarzało się, że zanim mąż przybył z nowymi pozycjami do czytania, próbowałam oszukać upływ czasu, wynajdując sobie inne zajęcia. I tak wpadłam na film „Marley i ja”, historię zwariowanego psa, który istniał naprawdę.

Od filmu do książki (polecam obie opcje, choć książka jak zwykle wnosi o niebo więcej informacji) i tak poznałam autora tej pozycji, Johna Grogana. Był redaktorem i w zasadzie nie zajmował się pisaniem książek, oprócz dwóch: tej o psie i o swoim dzieciństwie, i sile, jaką daje rodzina.

Książkę o psie wypożyczyłam, natomiast w mojej bibliotece nie było drugiej pozycji, więc kupiłam za śmiesznie małą kwotę na allegro. 

Pomyślałam, że przeczytam i oddam do biblioteki, ku uciesze innych czytelników. Książka dotarła do mnie bardzo szybko i ….zaległa na jednej z półek, czekając na „lepsze czasy”, kiedy będę miała czas, by ją przeczytać.

Książki wypożyczane na bieżąco, były ważniejsze – wszak tu goniły terminy.

Zamknięcie biblioteki z powodu koronawirusa, było taką „czarną godziną”. Sięgnęłam w końcu po coś, na co tak długo nie miałam czasu.

Nie będę pisać jak wyglądało życie Grogana. Jeśli macie ochotę je poznać, zagłębcie się w lekturę. Chodzi o coś innego. O coś, nad czym ja, praktykująca (kiedyś) katoliczka, nigdy się nie zagłębiałam i nad czym nie rozmyślałam. Nadeszły jednak tak specyficzne czasy, iż znaleziony w książce fragment, na dłużej przykuł moją uwagę.

Przeczytajcie sami (tekst do kwiatka):

Jako dziecko bezapelacyjnie i naiwnie wierzyłam we wszystko to, co głosiła nasza katechetka. Może była na tyle charyzmatyczna, że dzieci uwierzyły, iż za wpisanie imienia i nazwiska w książeczce do I komunii świętej, należy księdza pocałować w rękę.

Nikomu nie przyszło do głowy, żeby wyłamać się z tej zasady. W tamtych czasach, gdyby trafiło się na księdza, który wykorzysta naiwność dzieci, pewnie by się tak stało. Na szczęście wtedy, nie słyszało się o wykorzystywaniu dzieci, a może po prostu dobrze zamiatało temat pod dywan.

W zacytowanym przeze mnie fragmencie książki, autor zastanawia się nad zdrowotną stroną rozdawania komunii. Czy przyjmując ją, zastanawialiście się kiedykolwiek, że chory ksiądz może w ten sposób zarazić rzeszę wiernych? Ja nigdy.

A Wy? 

Pozdrawiam. A skąd? Już Was prowadzę😎