środa, 12 sierpnia 2020

Pozwoliłam mu odejść


- Czy wie pani jak to się odbywa? - zapytał.
- Wiem. 
- Przedawkowuje się lek. 
Nie czekał na moją odpowiedź. Sam jej udzielił.


Wpuścił ciecz. Tę zabójczą. Ostateczną. 
Patrzyłam na umykające życie istoty, którą pokochałam najmocniej, jak potrafiłam.
Jeszcze ostatnie tchnienie poruszyło jakiś włosek na nosie. 
I zgasło życie, bo taką podjęłam decyzję. 

- To koniec - rzekł przykładając do serca stetoskop. 
Nie wiedziałam, czy dam radę przejść te parę metrów do stolika, by zapłacić za to morderstwo. 
Widział, a może wiedział, co wtedy się czuje.
Wyręczył mnie w myśleniu, w wyartykułowaniu słów za mnie, bo w moim gardle rozgościło się coś na kształt boleśnie uciskającej kluchy.
- Podjęła pani słuszną decyzję. On już zostaje z nami. 
Jakieś siły jeszcze we mnie pozostały, skoro byłam w stanie wyjść z gabinetu. 
Wyszłam w czeluść, na szczęście, pustej poczekalni. 
Tuż za drzwiami nie zapanowałam nad rozpaczą. 


                                    *         *        *


Budzę się w nocy. 
Myślę.
Złoszczę się. 
Na rzeczywistość.
Na zbiegi okoliczności, które wydłużyły męczarnie mojego psa. 
Oczyma wyobraźni walę pięścią we framugę drzwi. 
Spoglądam na kapiącą krew, która w ogóle mnie nie obchodzi. 
Ból się rozlewa, zalewa, przelewa. 

Żadne moje stworzenie nie cierpiało tyle przez całe swoje życie, co Czarny. Ta świadomość wzbudza we mnie huśtawkę nastrojów - jestem wściekła, a jednocześnie przytłoczona faktem, że życie było dla Czarnego zbyt brutalne. 
Żadnemu ze stworzeń nie poświęciłam tyle czasu, by ratować jego życie. 
Na próżno. 
Mam wrażenie bezcelowości swoich działań, naiwności w dążeniu ku niemożliwemu. 
Bezradności w konfrontacji z chorobą. 
Jeszcze tydzień temu myślałam, że nam się uda. Robiłam zastrzyki zwierzęciu, które pogodziło się ze swoim losem, biernie czekając na ukłucie, na mycie oczu, uszu; które przestało panować nad swoim ciałem.
A może po prostu czekało już na śmierć, pogodzone z losem.... 
Wyniki echa serca były jednoznaczne - wydolność 70%, USG pokazało guzy na śledzionie, stan zapalny żołądka i wątroby. 
Mój ukochany pies powoli stawał się monstrum, które przestałam poznawać, choć robiłam wszystko, by stał się na powrót takim, jakim go znałam - żywiołem, za którym trudno nadążyć. 

Był niezwykłym psem:
- kochający nas nad życie,
- z błyskawicznym refleksem, 
- niezwykle szybki, 
- bystry obserwator,
- świetny pływak i nurek.
Wciąż mam przed oczami jego radość, gdy mówię:
- Czarny, idziemy na kawusie? Będziemy pić mleczko?  
Zakręcił kudłatym tyłeczkiem i podążył za mną, żeby napić się płynu, który tak bardzo uwielbiał...

Najbardziej boli mnie fakt, że ten pies bezgranicznie mi ufał.
Za każdym razem, gdy wiozłam go do lecznicy przeżywałam, że to już naprawdę ostatni raz. 
I w końcu zdarzył się nam ostatni raz - wsiadł do samochodu i już nie wrócił....














Przyjacielu, mam nadzieję, że spotkamy się po drugiej stronie tęczy.


                            *           *           *




To tylko pies, tak mówisz, tylko pies...
A ja ci powiem
Że pies to czasem więcej jest niż człowiek
On nie ma duszy, mówisz...
Popatrz jeszcze raz
Psia dusza większa jest od psa
My mamy dusze kieszonkowe
Maleńka dusza, wielki człowiek
Psia dusza się nie mieści w psie
I kiedy się uśmiechasz do niej
Ona się huśta na ogonie
A kiedy się pożegnać trzeba
I psu czas iść do psiego nieba
To niedaleko pies wyrusza
Przecież przy tobie jest psie niebo
Z tobą zostaje jego dusza.



Barbara Borzymowska







50 komentarzy:

  1. Współczuję bardzo. Nigdy nie miałam zwierzaka, ale z Twoich słów przebija bezgraniczna MIŁOŚĆ.
    Trzymaj się.

    OdpowiedzUsuń
  2. Och, to ostatnie zdjęcie, ten wzrok...
    Żadne słowa nie oddadzą tego, co chciałabym Ci powiedzieć, pożegnałam dwa psy, papugi, chomiki, ale jednak psa żegna się inaczej.
    Oszczędzona mi była obecność przy usypianiu, ale obydwa psy za bardzo się męczyły i też lepiej było...
    Zrobiłaś co należało, ból trzyma długo.

    OdpowiedzUsuń
  3. Robiłam co tylko mogłam przez ponad dwa miesiące. Wstawałam w nocy po kilka razy, bo psu po sterydach chciało się pić, więc i sikać.
    Nauczyłam się robić zastrzyki, żeby nie musieć jeździć z nim dwa razy dziennie do lecznicy. Wszystko na próżno.
    Moc człowieka, jeśli kiedykolwiek tylko zdawał sobie z niej sprawę, topnieje w obliczu takich zdarzeń. Czuję się słaba, bo przestałam wierzyć we własne możliwości.
    Sprawa od początku była beznadziejna....
    Tylko, że zachowując się, jak Don Kichot, zupełnie nie zdawałam sobie z tego sprawy. Gdzieś na końcu tych wszystkich moich działań, widziałam nadzieję na wygraną. Niestety, nie udało się.
    Czuję się okropnie.

    OdpowiedzUsuń
  4. Mój jamnik odszedł niedawno, więc wiem, co przeżywasz. Ze starości wysiadały mu po kolei wszystkie organy, a na końcu serce. Teraz wiem, że mogłam go uśpić wcześniej, aby nie cierpiał, Ale człowiek do końca ma nadzieję... Cóż, powoli odchodzimy wszyscy.
    Serdeczności zasyłam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ze starości, ze starości...Właśnie.
      Mój pies był jeszcze młody. To najkrócej żyjące stworzenie, które żyło w moim domu. Tym bardziej mi żal.
      Start miał okropny, bo trafił na właściciela, który go bił i który w szczeniaku wypracował nieufność do ludzi. Rzutowało to agresywnym zachowaniem w stosunku do obcych, gdy ze schroniska zabraliśmy go do siebie. Border poczuł się głową stada, więc nieufność do obcych tylko się pogłębiła.
      Kochaliśmy go nad życie, ale ta miłość była pełna wyrzeczeń, w tym trzeba było ograniczyć kontakty międzyludzkie w naszym domu.

      Wiesz co mnie boli najbardziej? To, że kością, którą podałam psom, wyzwoliłam łańcuch tego, co mogło wydarzyć się później. Na własne oczy widziałam na monitorze wielkie guzy na śledzionie podczas przeprowadzania USG.
      To nie kość była tu przyczyną, choć na pewno wyzwalaczem.
      Czarny miał wadliwy układ immunologiczny. Nie zauważyliśmy tego wcześniej, ale gdy utworzyły się rany na języku, nie mogły się już zagoić. Padł cały układ odpornościowy. Trafiłam do jednego weterynarza, potem drugiego i dopiero trzeci otworzył mi oczy, że nie ma już żadnych szans. Dopiero wtedy zrozumiałam, że to walka z wiatrakami. Żaden z lekarzy nie zbadał psa tak, jak uczynił to najmłodszy z nich wszystkich...
      Podczas badania weterynarz sugerował podawanie leków kardiologicznych, które pobudziłoby serce. Potem padła propozycja usunięcia śledziony i próby dalszego leczenia.
      Przez 2 miesiące obserwowałam zdrowotne wzloty i upadki naszego psa. W końcowym etapie doszło do totalnego zagazowania jelit, które jest charakterystyczne dla tej choroby, pęcherzycy.
      Moja decyzja była podyktowana empatią w stosunku do Czarnego. Nie chciałam, żeby przechodził przez dalsze katusze....

      Usuń
  5. jeszcze długo będziesz szukać wzrokiem, nasłuchiwać, sięgać po smycz..
    czasu potrzebujesz, nic nie pomoże na te łzy, tylko czas

    Wiesz, mam podobnie z kotem, wet powiedział, że trzeba uśpić a ja do dziś męczę się z wyrzutami sumienia, bo może nie zrobiłam wszystkiego, może zaniedbałam, może za dużo przeze mnie cierpiał, i minęło pół roku a ja żyję bez kota, to jest niesłychane

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam drugiego psa. Ten faktycznie ma swoje lata i swoją przeszłość - przez wiele, wiele lat żył przecież przykuty do budy łańcuchem.
      Moje psy, choć na początku nieufne w stosunku do siebie, potem nie potrafiły bez siebie żyć. Obserwuję, że wilczurowi brakuje Czarnego. W dodatku pogłębiają się problemy ze skórą. Wciąż się drapie, wylizuje genitalia.
      Aż się boję "wziąć za temat". Po doświadczeniach z Czarnym wiem, że może się to różnie skończyć....

      Usuń
    2. Fajnie jest mieć psa, kota, ale za każdym razem, gdy tracę zwierzaka, cierpię, jak chyba każdy zwierzolub. Zwierzęta żyją zdecydowane zbyt krótko. Moja przyjaciółka za każdym razem mówi, że to już ostatni pies, że już więcej nie chce, bo nie chce cierpieć, a po miesiącu idzie do schroniska i zabiera nowego psiaka do domu. Wybiera starsze, brzydkie, bo nikt ich nie chce, więc częściej patrzy na ich śmierć. Wspaniała kobieta....

      Usuń
    3. Też uważam, że wspaniała kobieta....
      Czarny był ze schroniska, po ogromnych przejściach w okresie szczenięctwa. Oczywiście rzutowało to na dalsze jego u nas życie i na życie nas samych.
      Ma razie odpuszczę schronisko. Po prostu nie mam odwagi mierzyć się z psychiką następnego skrzywdzonego przez człowieka psa. Naprawdę kary za nieludzkie traktowanie psa powinny być ogromne, łącznie z odsiadką w więzieniu!
      Może to przyhamowałoby chamstwo w stosunku do bezbronnych zwierząt...

      Usuń
  6. Przeżyłam coś podobnego z kotem i dwoma psami. Byli z nami po kilkanaście lat, kota wzięłam ze schroniska. Za pierwszym razem weterynarz stwierdził podwójne wirusowe zapalenie, podobno niewyleczalne. Płakałyśmy z córką, zdecydowałyśmy, że będziemy go leczyły..mimo wszystko. Każdego dnia zastrzyki i karmienie strzykawką,bo kot nie przyjmował niczego. Uratowałyśmy go. Kilka lat później nie udało się. Wyrok zapadł. Mąż pojechał do weterynarza, bo nie wiem, czy zniosłabym widok usypiania zwierzaka. Czuliśmy, jakbyśmy stracili dziecko, kochanego członka rodziny. Tego nie da się opisać słowami.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W moim przypadku nie było nikogo, kto mógłby pojechać do weterynarza zamiast mnie...
      Do dziś widzę poruszenie wąsa na pyszczku. Ostatnie w jego życiu. Potem już nic.
      Pomimo tych wszystkich przejść uważam, że podanie Phenobarbitalu (Luminalu) w zbyt dużej dawce, jest najbardziej humanitarnym rozwiązaniem. Zwierzę zasypia. Z tego snu już się nie budzi.
      Nasz pies staruszek został potraktowany inaczej - najpierw lek powodujący przyśnięcie zwierzęcia, potem zastrzyk w serce. Było to dla mnie straszne przeżycie!
      Dużo straszniejsze, niż powolne wygasanie życia pupila...

      Usuń
    2. Nie wiem, jakie są sposoby usypiania zwierząt, bo dla mnie wszystko, co wiąże się ze śmiercią zwierzęcia jest przerażające. I bez tego serce bolało. One są takie niewinne, cierpią w milczeniu i są takie kochane...ech... Teraz też mam psa i nie wyobrażam sobie, że kiedyś.....

      Usuń
    3. Zawsze jest tak, że gdy angażujemy się w życie jakiegoś zwierzaka, to jego strata strasznie boli.
      To jest główny mankament tej sytuacji - weterynarz uświadomił mnie, że pies żyje 7 razy szybciej niż człowiek.
      Siłą rzeczy krócej musi żyć. Są też plusy tej sytuacji - psiarze mają możliwość pokochać i poznać w ciągu swego życia kilku kudłaczy :)

      Usuń
  7. Utrata przyjaciela jest zawsze trudna. Ja wspominam najpiękniejsze chwile jakie spędziłam z Vegą. Mam wtedy wrażenie, że mniej boli. Usciski.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mnie wspominanie boli dużo bardziej, niż jego brak.
      Może dlatego, że ze wszystkich psów, które miałam, z tym byłam zżyta najbardziej. Chodził za mną krok w krok, spał w mojej sypialni, czasem na łóżku. Gdy rozkładałam się w salonie, żeby poszukać czegoś w laptopie, wylegiwał się obok mnie. Gdy szłam gotować, on był nieopodal. Gdy kopałam w ogrodzie, był w zasięgu wzroku.
      Obserwował mnie. Przez cały czas.
      Pierwsze lata jego pobytu u nas, gdy byłam w pracy, czułam bolesną tęsknotę, że nie jestem z nim w domu.
      Po prostu skradł mi serce. Nie na darmo była to miłość od pierwszego wejrzenia. Jechaliśmy po niego do schroniska kilkaset kilometrów, prosto z pobytu w górach.
      Do domu wróciliśmy z czarnym futrzakiem, które bało się wszystkiego - ludzi, telewizora, wyjścia po schodach, parasola, miotły, trzasku talerzy, pracy zmywarki i pralki. Wszystko było dla niego boleśnie przerażające.
      Nie życzę właścicielowi tego psa, żeby stanął na mojej drodze. Zrobiłabym dokładnie to samo, co on robił temu psu.

      Usuń
  8. To cholernie boli...I ta niemoc...I podjęcie decyzji...
    Zrobiłaś wszystko jak trzeba i on o tym wiedział...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ufał mi, a czy zrobiłam wszystko co trzeba...?
      Może kiedyś dorosnę do tej myśli. Na razie myślę, że nie wszystko...

      Usuń
    2. Daj czasowi czas...

      Buziole

      Usuń
    3. Wiem o tym Gordyjko. Trzeba czasu, jak w każdej stracie...

      Usuń
  9. On już nie cierpi. Wirtualnie przytulam. Szczerze współczuję.

    OdpowiedzUsuń
  10. Tak bardzo mi przykro... ściskam baaaardzo mocno!

    OdpowiedzUsuń
  11. Witam.
    Wiem co to znaczy uśpić kochanego psa. Kiedyś musiałem to zrobić, aby przerwać jego cierpienie. Miała raka sutek i żadne leczenie nie było możliwe.
    Jest pochowany na naszej działce.
    Pozdrawiam serdecznie.
    Michał

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W tych czasach nie da się pochować psa na działce...
      Myślałam, żeby go spopielić i prochy zakopać na działce, ale:
      - trzeba jeździć i szukać takiego miejsca (jak to zresztą technicznie zorganizować? utrzymywać przy życiu psa, żeby móc dokonać eutanazji i go spopielić, a potem zabrać? trochę skomplikowane...).
      Kiedyś uśpiłeś psa...
      Nie zdecydowałeś się na następnego?

      Usuń
  12. Bardzo, bardzo mi przykro :( Wiem jak to jest, przeszłam to samo. Ściskam.

    Znajoma.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Uśpiłaś swojego psa?
      Nie wiedziałam...

      Usuń
    2. Uśpiłam swojego pierwszego psa Timona po 16 latach. Był już bardzo schorowany. Sonia jest nadal ze mną. Nawet z nim była jeszcze pół roku.
      Znajoma.

      Usuń
    3. Już się wystraszyłam, że Sonie...

      Usuń
    4. Sonia jeszcze się trzyma :) choć schorowana już.

      Znajoma

      Usuń
    5. Ile ma lat?
      Od kiedy Cię znam, jest zawsze z Tobą :)

      Usuń
    6. No i widzisz...nie dożyła do 15 urodzin :(
      Była ze mną prawie 10 lat.
      Taka pustka nastała od wczoraj....tak głucho. Nie słyszę jej pazurków na panelach, chrapania, mlaskania...tępa cisza.
      Znajoma.

      Usuń
    7. BARDZO mi przykro! :(

      Usuń
  13. 11 lat temu popełniłam to samo "morderstwo" Razem z młodszym synem podjęliśmy taką decyzję by nasza najwspanialsza Lassie już się nie męczyła.
    Znam ten ból...

    OdpowiedzUsuń
  14. Więcej nas jest takich, którzy odczuwają ból z powodu śmierci pupila.
    To napawa otuchą, że sporo jest tych wrażliwców...
    Nie wzięłaś następnego psa?

    OdpowiedzUsuń
  15. Zgasł,i to nie jest Twoja wina.Takie jest życie.
    Owczarek nizinny zachorował nam w Belgii,został skremowany i oddano go nam w małej urnie,która do dzisiaj stoi w jej ulubionym kącie.W ub.roku zgasła cavalierka,spopielona w Czechach,spoczywa w ogrodzie.Wcześniej miała usuniętą śledzionę i zerwane ścięgno trój-krzyżowe-dostała nowe ścięgno.Ja z żoną już pogodziliśmy się z jej nieobecnością,ale spanielki od chwili śmierci cavalierki nie możemy zostawić samej w domu.Podobno ta rasa tak się zachowuje(spaniel amerykański).
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ciekawi mnie, jak czuł się pies po usunięciu śledziony?
      Przez moment, kiedy doktor zasugerował jej usunięcie, znów pojawiła się w mojej głowie nadzieja, która dość szybko zgasła - szwankowało już serce, język nie chciał się wygoić, wątroba odmawiała posłuszeństwa, żołądek był zmieniony.
      To wszystko tylko umocniło mnie w przekonaniu, że nie chcę już dłużej męczyć psa. Jednak taka myśl pojawiła się w głowie - a może usunięcie tej "zaguzowanej" śledziony by coś dało....
      Czy u Was coś dało?

      Usuń
  16. Pierwsza operacja,usuniecie jajników w wieku 8 lat przyczyna:
    "Macica wypełniona krwią i ropą.W szyjce macicy widoczne zmiany nowotworowe.Śledziona marmurkowata,mocno obrzęknięta."
    Druga operacja usunięcie śledziony w wieku 9,5 lat,przyczyna:
    "Śledziona powiększona,torbielowata struktura o sr.ok.23mmm.
    Lewa nerka poszerzona."
    Trzecia operacja w wieku 11 lat,zerwane ścięgno trójkrzyżowe.

    Prawie każdy cavalier ma wadę serca.
    U naszej cavalierki stwierdzono zwyrodnienie i niedomykalność zastawki mitralnej i trójdzielnej,wielkość lewej komory powyżej normy,objawia się to suchym kaszlem spowodowanym migotaniem komór sercowych.
    Zgasła w wieku 12 lat 6 miesięcy z powodu zatrucia organizmu.Wymioty,biegunka.
    To tak w skrócie.
    Prawie przez całe swoje krótkie życie,wiernie towarzyszyła nam w naszych wędrówkach po górach.
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Po tym, co mi napisałeś wnioskuję, że u mojego psa usunięcie śledziony, też by pewnie nic nie dało....
      Choroba rozbudowałaby się w innych narządach. Pęcherzyca jest chorobą z autoagresji, kiedy organizm zamiast walczyć z wrogimi bakteriami, atakuje sam siebie.
      To jeszcze inna historia niż u Twojej suczki...

      Usuń
  17. Ariadno wiem, co czujesz. Mieliśmy podobną sytuację z naszym psem. Ściskam Cię mocno. :) .

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Masz następnego psa, Teresko?
      Jak to się dzieje, że jedni i tak zdecydują się na zwierzaka, a dla innych śmierć pupila to tak wielka trauma, że nie chcą przechodzić po raz wtóry przez to samo...

      Usuń
  18. Też uważam, że z czasem smutek po stracie zacznie się choć trochę wypełniać wspomnieniami po zwierzaku. Sam czasem wspominam swoje koszatniczki, po ich odejściu było mi dość ciężko. Chociaż pies czy kot to już zupełnie inny wymiar straty.

    Mam nadzieję, że niedługo też będziesz mieć spokojniejsze chwile.

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam jeszcze drugiego psa, któremu mogę poświęcić teraz więcej czasu. Wilczur był zawsze w cieniu bordera. Teraz może rozwinąć skrzydła...

      Usuń
  19. dwa lata temu odeszła moja psica owczarek niemiecki. Dostała porażenia od kręgosłupa - Chyba musiała strasznie mnie kochać bo nie musiałam podejmować takich decyzji jak Ty - sama zadecydowała i odeszła w ciągu kilku godzin.

    http://jagatoja.pl/2018/09/nasz-przydomowy-zwierzyniec-iii.html

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo mi przykro....
      Mnie też został owczarek niemiecki. W sumie to mix rasy, więc mam nadzieję, że trochę mi jeszcze pożyje. Ma 11 lat.

      Usuń
  20. Taką decyzję podejmowałam dwa razy.
    Z tym, ze nie były to psy, tylko koty, ale boli tak samo, zapewniam Cię.
    Ale wolałam, bym cierpiała ja, a nie moje zwierzaczki, bo ja potrafię sobie to wytłumaczyć, a one patrzyły tylko na mnie swymi wiernymi oczami pełnymi cierpienia...
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kotka też kiedyś miałam, ale to było sporo lat temu.
      Mogę zrozumieć Twój żal. Opłakiwałam chomiki, kota, świnki morskie, papużki faliste, psy. Wszystkie stworzenia, które kiedykolwiek zagościły w mym domu.
      Najbardziej byłam przywiązana jednak do falistej - samca i do Czarnego.
      Zawsze tak jest, że kochasz, ale ta skala jest jednak różnorodna, w zależności od przywiązania...
      To tak jak z miłością do człowieka. Możesz kochać całym sercem, a możesz...tak sobie...

      Usuń
  21. Bardzo mi smutno z powodu choroby i smierci Czarnusia, wiem co przechodzisz. Cieszę się, że piesio pomimo wcześniejszego cierpienia zbalazl wspaniały dom i opiekunów. Na pewno mu teraz jest dobrze za tęczowym mostem, trzymaj się.
    Pozdrawiam serdecznie i przytulam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tylko to jest pocieszające, że miał 6 lat spokoju w naszym domu....

      Usuń